یادته چه روزایی داشتیم؟

روزای دلواپسی، روزای بی قراری، روزایی که هیچ فکری نداشتیم جز این که کی همدیگرو می بینیم؟

روزایی که ساعت ها پای صحبت هم می نشستیم آخرش هم با دلتنگی وداع می کردیم، تازه اگه سروصدای اطرافیان درنمی اومد بازم ادامه می دادیم.

روزایی که قلبمون برای هم می تپید؛ روزایی که برای هم زندگی می کردیم.

یادته دستت رو تو دستم گذاشتی و گفتی هیچ کس نمی تونه ما رو از هم جدا کنه؟ یادته گفتی فقط تو، تو قلب منی؟

یادته؟ یادته؟

گفتی دلمو بهت می دم امانت دار خوبی هستی؟ گفتم تا پای جون. من امین بودم اما تو دلتو ازم دزدیدی و بردی. برای چه کسی؟ نمی دونم! ... فرقی نمی کنه... مهم اینه که دیگه پیش من نیست.

دلم خوش بود واسه دلی که قدرم رو نمی دونست... داشتم جون می گرفتم.. داشتم معنای عشق رو می فهمیدم... اما کاش زودتر می فهمیدم که عشقت دروغین بود... کاش اون روزای خوبم رو فدای تو می کردم. دیگه اون روزا برنمی گردند؛ حتی یک ثانیه از اونا.

اگه بال دیگه من می شدی می تونستیم بپریم، می تونستیم لیلی و مجنونو زنده کنیم. می تونستیم اسم خودمونو ببریم تو کتابا.

اما

حالا من موندم و بی کسیام

حالا من موندم و تنهاییام               

       با یه دل شکسته                                             

که دیگه سخته کسی دلم رو ببره

نوشته های دیگران ()