گر چه با این شیوه جای آشتی نگذاشتی

دوستت دارم به صلح و جنگ وقهر و آشتی

فاصله از هر گره کوتاه خواهد شد اگر

قهر هم با تو خوش است اما برای آشتی

با که خواهی باز کرد این در که بر من بسته ای؟

بر که خواهی بست دل را، چون ز من برداشتی؟

تو همان بودی که می پنداشتم، می خواستم

گر چه شاید من نبودم آنکه می پنداشتی

آه می بخشی که چندی در گمانت داشتم

من نبودم آنکه چشم دل به راهش داشتی

من بدم آری تو امّا خرمنت توفان مباد

کاشکی زآن باد بدبینی که در خود کاشتی

کوهواری باید اکنون بوده باشد در دلت

بسکه غم بر رنج و حسرت بر ملال انباشتی

بسکه چشمانت فریبت داد و وهمت راه زد

بلکه گاهی چشمه ای را هم سراب انگاشتی

***

قبله دیگر کن، گشایش شاید از اینسوست، عشق!

ای که جز نفرت نماز دیگری نگزاشتی

نوشته های دیگران ()